Όταν τα παιδιά εμπλέκονται σε διαμάχες, ιδιαίτερα όταν αυτό περιλαμβάνει πράγματα όπως δάγκωμα ή χτύπημα ή κλωτσιά ή γρατζουνιά, το οποίο είναι ένα πολύ συνηθισμένο πράγμα που κάνουν τα παιδιά μέσα στην τάξη, για εμένα δε γίνονται επιθετικά, δε γίνονται βίαια, δε γίνονται νταήδες. Όλα αυτά τα πράγματα υπαινίσσονται την πρόθεση. Και τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν έχουν την ικανότητα να σχηματίσουν αυτή την πρόθεση. Δεν είναι σίγουρα για το τί δημιουργούν οι συμπεριφορές τους. Είναι επιστήμονες. Είναι μέσα στον κόσμο κι απλά πατάνε κουμπιά. Προσπαθούν να καταλάβουν τι πρόκειται να συμβεί. Και ένα πράγμα που συμβαίνει όταν δαγκώνεις κάποιον είναι ότι εκείνος κλαίει. Κι αυτό είναι κάτι στο οποίο οι ενήλικες μέσα στο δωμάτιο χρειάζεται να στρέψουν την προσοχή τους, λέγοντας ας πούμε «Μόλις δάγκωσες εκείνο το παιδί, το δάγκωσες και τώρα κλαίει. Πονάει.» και να τα βοηθήσουν ώστε να αναπτύξουν τις συνάψεις που δημιουργούν την ενσυναίσθηση και να καταλάβουν ότι οι συμπεριφορές τους επηρεάζουν άλλους ανθρώπους.
Μέρος αυτής της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι εξίσου και το πως αντιδρούν οι ενήλικες μέσα στο δωμάτιο. Οπότε, όταν βλέπουν ότι το παίρνουμε σοβαρά, ότι μόλις πονάνε κάποιον άλλον εμείς παρεμβαίνουμε, αυτό είναι επίσης μέρος της συνέπειας που έχει η συμπεριφορά τους. Κι αυτό συνεχίζεται σε όλη τους τη ζωή. Όταν διαπράττεις πράξεις που πονάνε άλλους ανθρώπους, συμμετέχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι πέρα από τους δύο που εμπλέκονται.
